Истиқлолияти давлатӣ барои ҳар як миллат ва давлат неъмати бебаҳо ва арзишманд мебошад. Барои миллати тоҷик, ки таърихи куҳан ва фарҳанги ғанӣ дорад, соҳибистиқлолӣ на танҳо рамзи озодӣ, балки заминаи рушди устувори сиёсӣ, иқтисодӣ ва иҷтимоӣ мебошад. Рӯзи 9 сентябр, ки ҳамчун Рӯзи Истиқлоли давлатии Ҷумҳурии Тоҷикистон таҷлил мегардад, барои ҳар як шаҳрванди кишвар рӯзи ифтихор ва эҳтиром ба таърихи миллат аст.
Дар нимаи дуюми солҳои 80-уми асри XX, бо саршавии равандҳои демократикунонии ҷомеа дар ҷумҳуриҳои Иттиҳоди Шӯравӣ, ҷунбишу созмонҳои миллӣ-демократӣ ба миён омаданд. Сиёсати ислоҳотҳои демократӣ ва махсусан “ошкорбаёнӣ”, ки аз ҷониби роҳбарияти ҳизби коммунистӣ ба миён оварда шуд, имконият фароҳам овард, ки камбудиҳои сиёсати коммунистии замони шӯравӣ оид ба вазъи иҷтимоиву сиёсӣ, иқтисодӣ, фарҳангӣ ва сиёсати миллӣ дар ҷумҳуриҳои миллии ИҶШС дар ҷомеа баррасӣ ва муҳокима карда шаванд.
24 августи соли 1990 дар Иҷлосияи дуюми Шўрои Олии ҶШС Тоҷикистон, бори аввал “Эъломияи истиқлоли Ҷумҳурии Шӯравии сотсиалистии Тоҷикистон дар ҳайати Иттиҳоди Шӯравӣ” қабул шуда буд. Вале ин ҳуҷҷат истиқлоли комили мамлакатро пурра таъмин карда наметавонист.
Пас аз табаддулоти бебарори Кумитаи давлатии вазъи фавқулода (КДВФ) дар моҳи августи соли 1991, муборизаи ҷунбишу созмонҳои миллӣ-демократии Тоҷикистон барои истиқлоли комили кишвар аз Иттиҳоди Шӯравӣ авҷ гирифт. Ниҳоят, 9 сентябри соли 1991 вакилони Иҷлосияи ғайринавбатии Шӯрои Олии Ҷумҳурии Тоҷикистон ҳуҷҷати “Изҳорот дар бораи Истиқлоли давлатии Ҷумҳурии Тоҷикистон”-ро қабул намуданд, ки истиқлоли давлатии кишварро расман эълон кард.
Пас аз ба даст овардани истиқлолият, Тоҷикистон бо мушкилоти зиёде рӯ ба рӯ шуд, аз ҷумла ҷанги шаҳрвандӣ. Бо вуҷуди ин, таҳти роҳбарии Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ — Пешвои миллат, Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон, кишвар ба сулҳу субот ва ваҳдати миллӣ ноил гардид.
Дар давоми солҳои истиқлолият, Тоҷикистон дар самти рушди иқтисодӣ пешравиҳои назаррас дошт. Ҳукумати кишвар барномаҳои стратегии рушди иқтисодиро қабул ва амалӣ намуд, ки ба беҳбудии сатҳи зиндагии аҳолӣ ва рушди соҳаҳои мухталифи иқтисодӣ мусоидат намуданд.
Дар даврони истиқлолият, таваҷҷуҳи зиёд ба рушди соҳаи маориф ва илм зоҳир гардид. Теъдоди муассисаҳои таълимӣ афзоиш ёфта, шароити таҳсил беҳтар гардид. Ҳукумати кишвар барномаҳои гуногуни таълимиро қабул ва амалӣ намуд, ки ба баланд бардоштани сатҳи саводнокии аҳолӣ ва рушди нерӯи инсонӣ мусоидат намуданд.
Соҳаи тандурустӣ низ дар даврони истиқлолият рушд ёфт. Бунёди муассисаҳои нави тиббӣ, таъмини онҳо бо таҷҳизоти муосир ва баланд бардоштани сатҳи хизматрасонии тиббӣ ба беҳбудии саломатии аҳолӣ мусоидат намуд.
Истиқлолияти давлатӣ барои Ҷумҳурии Тоҷикистон на танҳо рамзи озодӣ ва худмуайянкунии миллӣ, балки заминаи рушди устувори сиёсӣ, иқтисодӣ ва иҷтимоӣ мебошад. Дар давоми солҳои истиқлолият, кишвар бо вуҷуди мушкилоти зиёд, ба дастовардҳои назаррас ноил гардид. Ин ҳама натиҷаи заҳмати пайвастаи мардуми кишвар ва сиёсати хирадмандонаи роҳбарияти давлат мебошад.
Мо, шаҳрвандони Тоҷикистон, бояд истиқлолиятро ҳамчун неъмати бебаҳо қадр намуда, барои ҳифз ва таҳкими он саъю кӯшиш намоем. Танҳо дар фазои истиқлолият мо метавонем ба рушди устувор ва зиндагии шоиста ноил гардем.